- ژند و استا (ژَ دُ اُ)
ژند و است. اوستا نام کتاب مقدس زرتشتیان و ژند یا زند شرح آن است. رجوع به هریک از این دو کلمه و ’ژند و است’ شود:
به فرهنگیان ده مرا از نخست
چو آموختم ژند و استا درست.
فردوسی.
بجائی که دانست آتشکده است
دگر ژند و استا و جشن سده است.
فردوسی.
بیاراید این آتش زردهشت
بگیرد همی ژند و استا به مشت.
فردوسی.
یکی کودکی مهتر اندر برش
پژوهندۀ ژند و استا سرش.
فردوسی.
اگر نیستی اندر استا و ژند
فرستاده را زینهار از گزند.
فردوسی.
بیامد بیاورد (تباک) استا و ژند
چنین گفت کز کردگار بلند
بریده ست بی مایه جان تباک
اگر دل ندارد سوی شاه پاک.
فردوسی
به فرهنگیان ده مرا از نخست
چو آموختم ژند و استا درست.
فردوسی.
بجائی که دانست آتشکده است
دگر ژند و استا و جشن سده است.
فردوسی.
بیاراید این آتش زردهشت
بگیرد همی ژند و استا به مشت.
فردوسی.
یکی کودکی مهتر اندر برش
پژوهندۀ ژند و استا سرش.
فردوسی.
اگر نیستی اندر استا و ژند
فرستاده را زینهار از گزند.
فردوسی.
بیامد بیاورد (تباک) استا و ژند
چنین گفت کز کردگار بلند
بریده ست بی مایه جان تباک
اگر دل ندارد سوی شاه پاک.
فردوسی